Pinterest, het nieuwe pinnen

Zucht
Die slaakte Spookie wel even. Weer een nieuwe manier om foto's te rangschikken? En weer net anders te delen, indelen, opdelen, overdelen, afdelen, voordelen ... Maar goed, hier gaat het om afbeeldingen in het algemeen en het benadrukken van het visuele. Grappig aangezien beeldtaal de oertaal van de mensheid is en we dus een beetje full circle komen. Aangezien ik zelf een website beheer, sprak mij de link naar websites wel aan. De vraag is alleen, duidelijk aangegeven door Ronald Snijder, of het je werkelijk iets oplevert. Wil je dat mensen alleen naar je website gaan voor de leuke plaatjes? En heb je dan het idee dat ze nog kijken naar wat je te melden hebt? Moet ik nu bovendien ineens een pinverbod instellen, omdat iedereen met de foto's die mijn website verfraaien in the name of pinterest aan de haal kan gaan?

Strategie
Laten we het even op de bibliotheek toespitsen. Het voorbeeld van Peugeot uit de filmpjes van Pelpina is een leuke manier om dit medium in te zetten. Niet dat we weer gewoon laten zien hoe onze bibliotheken eruit zien, maar het spannender maken. Mysterieuze en uiterst moderne onderdelen fotograferen en klanten daaruit tot hun verrassing een sectie van hun bibliotheek tevoorschijn laten toveren. De Visuele Strategie van Marije Brom vind ik daarbij een niet te missen handleiding. Zoals ook in mijn vorige (en eerdere) blogberichten vermeld, vergeten wij in de bibliotheek vaak te kijken (en vragen) naar wat de klant prikkelt, boeit, fascineeert en laten we voor de zoveelste keer zien wat wij letterlijk in huis hebben. Marije's aandachtspunten kunnen ons verder helpen.

Overbrugging
Terugkerend naar Ronald Snijder is het wel zaak om de connectie tussen de beelden en je inhoud te maken. Als we daar niet voor zorgen dan komen pinteradores (of hoe noemen we ze) alleen maar plaatjes pinnen. Met de visuele strategie kunnen we ze zover krijgen. Maar dan is de volgende stap die overbrugging naar de inhoud en betekenis. Als ons dat lukt, is er een wereld te winnen.

Instagram: het volgende level van 'delen'

Tags
Het makkelijk streamen van foto's spreekt Spookie aan, het makkelijk bewerken niet. Persoonlijk zoek ik vaak foto's voor bijvoorbeeld powerpointpresentaties en dan is er een boel dat je niet mag gebruiken. Creative Commons biedt een oplossing, maar die vind ik nog beperkt (wel een erg goed initiatief). Instagram geeft meer mogelijkheden. Misschien wel teveel, want het valt niet mee zinnige foto's rond algemene zoektermen te vinden. Bij Statigram zocht ik onder 'jaguar' en je wilt niet weten wat daar naar voren kwam. Komt ook door de tags die mensen toekennen. Onder sujin01 trof ik een portret aan waar een woud aan grotendeels volledig overbodige tags mee verbonden was. Een voorbeeld van hoe het wel moet, levert op dezelfde pagina moneyselfmade. Tags zijn er niet om interessant te doen, maar om te helpen zoeken. Ink 361 vond ik als zoekmiddel een nuttige tool.

Bewerken als kunst
Bewerken van foto's is een kunst op zich en dat kan Spookie waarderen. Maar dan ben je in feite geen fotograaf. Met instagram kun je van elke mislukte foto nog wel iets maken. Maar het blijft een mislukte foto. Eerlijk gezegd is al met de komst van digitale fotobewerking mijn plezier in natuurfotoboeken bijvoorbeeld teruggelopen. Was die zonsondergang zo spectaculair of is die gewoon bijgekleurd? Je krijgt nu een ontzagwekkende collectie van bijgestelde foto's. Op zich wel erg tof om daar zo eenvoudig kennis van te kunnen nemen. En prachtig dat veel talent dat niet in de spotlights komt nu wel een podium krijgt. Maar dat moet zich nog aan veel bagger ontworstelen.

Biblioinstagram
Natuurlijk moeten we instagram voor de bibliotheek gaan benutten. Maar ik verzet me altijd een beetje tegen het overzetten van de dingen die we al doen in het nieuwe medium. Op zich heeft dat best zin, maar het is zo fantasieloos en je hobbelt weer ergens achteraan. Kijk eens of je met dat nieuwe medium iets kunt doen wat je niet eerder deed. De Nederlandse suggestie om foto's van activiteiten en boekenkasten als wedstrijd door klanten te laten maken, hebben we al veel eerder gedaan. Nu via instagram heb je een ander bereik en een makkelijker streaming. Maar ik word enthousiaster van de 10 interesting ways met het Bergdorf-schoenen voorbeeld. Zo zouden wij geleende materialen en/of bibliotheektassen kunnen volgen dan wel laten volgen. Sneak peaks van wat je nog aan het opzetten bent kunnen via instagram ook goed werken. En het lijkt me een fijn hulpmiddel bij marketing.

Content curation

Onder curatoren
Spookie heeft in veel van zijn blogberichten al aangegeven dat er voor ons als medewerkers van de bibliotheek inderdaad een enorme rol als content curators weggelegd is. Als kleine aanvulling bij wat ik daar reeds over gemeld heb, wil ik nog een aanmoediging vanuit de behoefte van de klant geven. Vooruitlopend op de resultaten uit het meest recente klantenpeilersonderzoek is mij opgevallen dat veel klanten aangeven onze website graag te bezoeken wegens voorkeuzes en besprekingen op het gebied van fictie. Daar zouden we bij nonfictie ook op in moeten springen. We kunnen wel roepen dat we content curators (willen) zijn, maar laten we dat met een aantal uitstekende thematische voorbeelden maar aantonen. Direct op de website laten zien wat het betekent. Practice what you preach.

Middelen
Alle genoemde middelen waren nieuw voor Spookie en dat vraagt om een spannende onderzoekingstocht. Scoop.it is enorm leuk om te doen. Als ex-journalist is het erg leuk om eens je eigen digitale krant samen te stellen. Omgekeerd vind ik het niet zo boeiend om te volgen, tenzij de invalshoek erg origineel of goed aansluitend op jouw nieuwsbehoefte is. Voor mediawijsheid wil ik Jeroen van Beijnen wel volgen voor wat extra ideetjes of iets dat ik gemist heb. Maar veel verder gaat het niet. Wel zou ik zelf nog eens een goed nieuws krant willen samenstellen om aan te tonen dat er ook elke dag heel wat mooie dingen in de wereld gebeuren. Tof dat dat nu makkelijk kan.

Voorselectie
Paper.li doet volgens mij hetzelfde wat google nieuws ook doet (al weten velen dat niet), namelijk nieuwsberichten voorselecteren naar eerder getoonde belangstelling. Alleen betrekt dit er meer sociale media bij, zoals Twitter en Facebook. Meestal vind ik dat vrij irritant, omdat het niet bij te stellen is. Als ik dus voor iemand anders iets opzoek, krijg ik voortaan gerelateerde berichten langs. (Bij bedrijven als Amazon werkt dat ook zo - laatst bestelde ik een paar hardrock cd's als cadeau voor iemand en nu komen er regelmatig hardrock cd's als suggesties voorbij).

Gespleten
Storify rukt Spookie qua emoties (!) bijna uit elkaar. Ik ben erg enthousiast over het principe en vindt het op zich echt een vondst. Maar als ik dan naar het gebruik op de Storify site kijk, bekruipt mij een diepe bedroefdheid. Net als bij Twitter of Facebook is het uitgangspunt vanuit het medium boeiend, maar het gros van de gebruikers rommelt er maar een beetje mee of gebruikt het ter verheerlijking van zichzelf. Als ik bijvoorbeeld naar het onderwerp natuur ga, dan krijg ik het leuke onderwerp bizons. Maar in plaats van een gelinkt verhaal uit verschillende media, krijg ik een op zichzelf staand filmpje met nog een paar plaatjes. Een oversprong naar bijen leverde eenzelfde resultaat. Nergens wordt het idee van het verhalende toegepast - het zijn losse blogberichtjes rond een thema geworden. En dit zijn voorbeelden waar Storify zelf mee komt (overigens ook pas na doorklikken aangegeven, zodat in eerste instantie de homepagina ordinaire chaos lijkt). Storify toepassen zoals het bedoeld is blijkt een hele kunst. Waar blijven de kunstenaars?

Google (+) instellingen en Picasa

Instellingen
Meestal klikt Spookie wel links en rechts door zijn scherm om eens te kijken wat je bijvoorbeeld allemaal met Google + kan. Zelf ontdekken beklijft beter dan dat je mechanisch een instructie naklikt. Maar grappig genoeg was ik nog niet bij de account instellingen terecht gekomen om de diensten waar ik gebruik van maak te checken. Aangezien ik erg selectief ben, zaten er niet veel verrassingen bij, maar ik vind zoiets wel een nuttig heroverwegingsmoment om af en toe in te lassen. Je merkt toch soms dat je kennelijk ooit iets geaccepteert hebt, waarvan je nu niet eens meer weet waar het voor dient.

Picasa
Spookie heeft buiten de cursus en het coachen privé niet met Picasa gewerkt. Ondanks de grote hoeveelheden foto's die ik toch wel eens beter zou willen beheren. Daar is het zeker een fijn medium voor. Maar ik heb wel de verschillende mogelijkheden van Picasa Webalbums en Google + verder onderzocht. Terugkomend op het thema privacy en veiligheid staat hier nu eens duidelijk hoe je kunt afschermen door een album of bericht te vegrendelen of als 'alleen voor u' aan te merken. De instellingen voor delen op één plaats bekijken en wijzigen is ook erg handig. Iets aanbrengen is zo gebeurd, maar om iets te wijzigen of definitief verwijderen zoek je je meestal een apestaartje. Dit is niet alleen helder, maar omgekeerd worden ook de konsekwenties van het verwijderen van een album prima toegelicht. Een voorbeeld dat navolging verdient en veel ellende kan voorkomen.

Twitter verdiept

Persoonlijk
Spookie spookt opnieuw door. Privacy en veiligheid heb ik al eerder op dit blog uitgebreid behandeld, dus ik begin met het verdiepen van Twitter. Na de kennismaking met Twitter ben ik er persoonlijk niet mee verder gegaan al volg ik de ontwikkelingen met belangstelling. Want het blijft een fascinerend medium dat met name op nieuwsniveau erg nuttig kan zijn. Dat de wereld er iets aan heeft, lijkt mij duidelijk, maar ik vond het voor mij privé niet veel toevoegen. Dat is veranderd sinds ik af en toe evenementen organiseer waar publiciteit essentieel voor is. Daarbij blijkt Twitter een niet te versmaden hulpmiddel, waar ik vanaf nu echt werk van wil maken. De verdieping komt me dan ook goed uit.

Hootsuite
Als eerder geblogd is Spookie een beetje allergisch voor al die lijstjes en handige systemen van filen en opbergen. Niet als je tot een grote organisatie behoort, maar wel persoonlijk. Het meeste moet je via favorieten en wat zelf aangebrachte onderverdelingen makkelijk kunnen beheren. Anders wordt gauw 'Get a life' van toepassing. Maar nu ik vanuit een kleine organisatie kijk, zie ik de voordelen van bijvoorbeeld Hootsuite - dat ik niet kende. Met name het analyseren van je contacten via sociale media in verschillede doelgroepen is een flinke toegevoegde waarde. Al mogen ze wat mij betreft iets transparanter zijn over wanneer je waar precies voor gaat betalen. Maar goed, gaandeweg wordt dat duidelijker. De tips voor organisaties zijn uiterst bruikbaar.

Twitterchat
Twitterchat vindt Spookie een briljant idee. Ik ben aan het brainstormen over een online versie van een spirituele cursus, waarbij cursisten natuurlijk via de mail vragen kunnen stellen. Maar om eens per maand een Twitterchat gelegenheid te bieden, bevordert een meerlagige uitwisseling van ervaringen waar meteen op ingesprongen kan worden. Natuurlijk vervangt het niet de dynamiek van een echte bijeenkomst, maar als je ver uit elkaar woont en mogelijk over de wereld verspreid zit, is dit een aantrekkelijk alternatief. En zo wordt een puntorig ruimtewezen nog een echte twitteraar.

DING 30: GOOGLE BOOKS EN E-BOOKS

Helaas werd het installeren van de GooReader door het systeembeheer verhinderd. Het privacy-aspect vind ik overigens op dit punt wat overdreven. Dus google weet wat jij leest - nou en? Bol.com weet ook wat jij koopt net als elke internetleverancier. Het wordt pas lastig als ongevraagd jouw leesgedrag op banners in een stadion komt te hangen met vermelding van je naam. Dan mag je echt op de steigers.

Bij het gebruik van de geavanceerde opties bij het zoekprogramma voor Google Books komt het stoom weer even uit Spookies welgevormde oren. Waarom hebben wij als bibliotheken dergelijke zoekmogelijkheden nog steeds niet (voor onze in verhouding ook nog eens beperkte catalogus)??? Lichtjaren verder dan ons zoekprogramma is ook dit nog voor verbetering vatbaar. (Als ik alleen de schrijver Douglas Preston intik, krijg ik niet zoals verwacht eerst de boeken die hij alleen geschreven heeft en dan de samenwerkingsprojecten met andere schrijvers - maar alles lukraak door elkaar.)

Ik ben wel een groot voorstander van het digitaliseren van boeken, omdat vele werken buiten de bibliotheken met een bewaarfunctie een kort plankleven leiden. Er is veel niet meer verkrijgbaar dat ik graag nog eens zou lezen. Fijn als je er nog wel bij kunt.
Zo'n expressomachine kan ook helpen om interessante werken (en een hoop rotzooi) naar buiten te brengen die uitgevers links hebben laten liggen. Maar het moet je wel vooral om de inhoud gaan. Het opmaken van een boek is nu eenmaal een vak apart.

Op Google e-books werd ik bij elke zoekterm om de puntoren gesmeten met obscure (voor een niet geschiedkundige) historische teksten. Dat is nog erg beperkt, maar wel van belang. Grappig genoeg wordt in de discussies rond e-books die ik gevolgd heb een aspect vrijwel niet genoemd dat nog wel eens de hoop voor het papieren boek zou kunnen betekenen. Namelijk dat het niet gezond is om de hele dag naar een oplichtend scherm te kijken. Aangezien we op het werk al vaak voortdurend naar een computerscherm kijken en via de smartphone daar nog eens de meeste vrije tijd aan vast plakken is het heel onverstandig om tot overmaat al je leesplezier aan e-readers/I-Pads te ontlenen. Aan de eerste twee zullen we meestal niet zoveel kunnen/willen doen, maar voor boeken hebben we een alternatief - de papieren versie. Spookie voorspelt dat dit nog wel een issue gaat worden. Misschien vreemd om VerDiepdingen met zo'n opmerking af te ronden, maar Spookie is nu eenmaal een beetje vreemd.

DING 29 MOBIEL INTERNET

Dit Ding heeft Spookie in de basiscursus 23Dingen al uitgebreid behandeld (zie blogbericht Ding 17). Maar een aanvullende overweging is nooit weg. Ik heb net de Barcelona reeks van Carlos Ruiz Zafon uit (3e deel moet nog verschijnen) en zou aan de ene kant een app op prijs stellen, waarmee je tijdens het lezen de bewegingen van de hoofdpersonen door de stad van nu zou kunnen volgen via een Streetview toepassing (mijn broer trof wel een kaart aan in de engelstalige uitgave). Aan de andere kant haalt dat ook weer veel van je verbeelding weg en als ik apart op zoek ga naar (digitale) kaarten etc. kom ik weer andere onverwachte dingen tegen, wat bij de app verloren gaat. Hoofdzaak blijft voor jezelf vast te stellen of de app echt iets toevoegt en wat je er door verliest (en of dat de moeite waard is). Een app die ik bijvoorbeeld leuk zou vinden is er een waarbij ik als ik een stad bezoek, de poezie die over die stad verschenen is voorgetoverd krijg. Om een indruk te krijgen van de dichterlijke indruk van anderen.