WELKOM

Welkom op het biblioblog van Spookiespock

zondag 12 december 2010

DING 23


23 Dingen is voor bibliotheekwerk een uitkomst, niet alleen omdat het onze deskundigheid met betrekking tot web 2.0 verhoogt, zodat wij vanuit de bibliotheek beter als gids kunnen werken in deze nieuwe informatiestroom, maar ook omdat wij het in feite spelenderwijs kunnen ervaren en zo af en toe daarbij onze functie vergeten om meer vanuit de gebruikers van de sociale media te kunnen kijken naar wat de bibliotheek zou kunnen bijdragen.
Het sterkst vindt Spookie dan ook de speelse benadering. Geen strakke opdrachten met ditto rapportages, maar weergaven van je ervaring, waarbij je zelf kunt bepalen hoe ver en diep je wilt gaan. Er van uit gaand dat je vanzelf geprikkeld zult raken. Complimenten voor die opzet. Coaches waar je zo even kunt binnenlopen, die je uitdagen, enthousiasmeren,bij de les houden, relativeren, ondersteunen en waar je mee kunt lachen (en die je niet op pad sturen met een rood shirt) zijn daarbij essentieel. Angelonmychest fits the bill wonderfully.
Wat voor Spookie met name veranderd is, is dat hij het nieuws m.b.t. web 2.0 (en web 3.0 - het semantische web) nauwkeuriger is gaan volgen en zal blijven doen. Bovendien ga ik begin volgend jaar een weblog opstarten vanuit mijn sjamanistische ervaringen. De zin en onzin is mij veel duidelijker geworden. Wat dat betreft blijft Doctor Who mijn voorbeeld - een buitenstaander die gefascineerd wordt door elke nieuwe technologie en toepassing, maar die nooit uit het oog verliest wat je er mee kwijt raakt, waar het voor moet dienen, of dat ook lukt en of je het wilt. In Silence in the Library wandelt The Doctor in de 51ste eeuw een bibliotheek met de omvang van een planeet binnen: "Books. People never really stop loving books. By now you've got holovids, direct-to-brain downloads, fiction-mist ... But you need the smell. The smell of books." Via de I-Pad heb ik ervaren dat stripverhalen (waar Spookie veel in leest) op een flink aantal punten beter tot hun recht komen als e-book. Maar dit weekend kreeg ik via een journaliste een unieke uitgave in handen van het poetisch epos Martin Fierro van Hernandez dat gaat over het leven van een Argentijnse veedrijver en is gebonden in opgespannen runderhuid. Iets dergelijks heeft digitaal nooit een gelijke, net zo min als bijvoorbeeld de cd-uitvoeringen van De Kift.

Trendgeil als we door de bank genomen zijn, vergeten we nogal eens na te denken of naar ons echte gevoel te luisteren. In Rise of te Cybermen lopen mensen in een paralelle wereld met oorapparaatjes in die hen ineens overnemen en tot stilstand brengen. The Doctor en Rose onderzoeken de technologie. Rose: "Like Bluetooth attachments but everyone is connected together. News, sports, weather ... They get it direct. Downloaded right into their brains." The Doctor: "You lot, you're obsessed. You'll do anything for the latest upgrade." Als je denkt dat dit verre toekomst is, heb je het mis. In een krantenartikel over Kinect stond onlangs dat er op dit moment al druk geexperimenteerd wordt met het aansturen van beelden op je scherm via gedachtengolven.

Revolutionair is op dit moment Chrome OS - Google's nieuwe besturingssysteem. Een compleet operating system dat niet meer behelst dan een internetbrowser. Al je bestanden, programma's en wat je nog meer op een normale computer bewaart, staan dan niet meer op een fysieke plaats, maar zweven ergens in een beveiligd wolkje op het internet. Dat heeft grote voordelen, want vanaf elke internetpc heb je dan toegang tot je eigen programma's (en als de jouwe crasht of gestolen wordt, is er verder niets aan de hand). Maar het betekent ook dat je zonder internetverbinding (tijdelijke uitval of iets dergelijks) nergens bent en je kostbare bestanden ergens rondzweven zonder dat je er bij komt. "Zijn we er klaar voor?" vraagt journalist Julien Althuisius zich wijselijk af. Door 23Dingen begrijp ik veel beter waar dit om gaat en kan ik meer overwogen keuzes maken. Dat zou echt voor iedereen moeten gelden, los van welk beroep je ook beoefent.

Zoals uit mijn blogberichten blijkt, waad je bij web 2.0 al gauw door een berg vervelingsuitingen, reclame en andere rotzooi. Soms lijkt het net bezigheidstherapie die zijn doel volledig voorbijstreeft. Maar de parels maken het weer de moeite waard en dat zijn voor Spookie met name de applicaties waarbij mensen hun kennis en creativiteit naar voren kunnen brengen zoals dat eerder niet kon. Wiki's gebruiken de kennis van iedereen, op YouTube kunnen artiesten zich op de kaart zetten zonder filtering door een platenmaatschappij, ongepubliceerde auteurs kunnen bijvoorbeeld hun werk via LibraryThing laten bespreken, met GoogleDocs kun je over de hele wereld gezamenlijk documenten opstellen etc. Dat zijn grote geschenken.

Ik heb hier veel plezier aan beleefd, maar kan het niet laten om met een ongepaste Star Trek quote te eindigen (uit de serie Next Generation):


"I hate this! I really hate this!" -- Data
"More?" -- Guinan
"Please" -- Data

woensdag 8 december 2010

DING 22

Laura Cohens manifesto is balsem voor de ziel. Het doet me denken aan het manifest van Oriah Mountain Dreamer dat ik ooit onder de titel 'de uitdaging' in handen kreeg. Later heeft ze het uitgewerkt tot het boek Reis naar het binnenste van de ziel; op weg naar een nieuw leven. In 1 ruk geschreven uit frustratie, na weer een feestlang over niets gepraat te hebben, begint het als volgt: "Het interesseert me niet wat voor werk je hebt. Ik wil weten wat je verlangens zijn en of je durft te dromen over dat waar je hart naar hunkert ..." Het is een van de mooiste hartekreten die ik gehoord heb en juist in deze tijd van web 2.0 toepassingen weer volledig actueel. Cohen heeft het vergelijkbaar over een uitdaging en over een andere manier van denken, een verandering van onze houding. Ik kende dit manifest niet, maar als je mijn weblog gevolgd hebt, zul je begrijpen dat ik me er helemaal in kan vinden (inclusief het gevaar van technolust). De overige artikelen zijn hier uitvloeisels van, waarbij de Spookie Spocknorm (wie kent hem nog) nogal eens overtreden wordt.

Spookies visie op bibliotheek 2.0 mag zowel genuanceerd als ongenuanceerd uit zijn hele blogbeleving bekend zijn (scroll het er nog eens op na). Maar de essentie komt op het volgende neer:

Durf eens alles los te laten tot op de pure kern van het bibliotheekwerk (de kern die het enige is dat heilig mag zijn). Waar ben je nu? Wie ben je nu? Je bent bij leesbevordering en het stimuleren van het vrije verkeer van informatie. That's it. Jij bent als bibliotheekmedewerker een leesbevorderaar en informatiebemiddelaar pur sang. En als het goed is kun je dat in elke omgeving zijn. De enige manier om echt in bibliotheek 2.0 terecht te komen, is om die kern te koesteren en daarnaast, zoals bij 23dingen, onbevangen web 2.0 te ervaren - je erin te gooien en kijken wat blijft kleven. Dwars door de blogs van medecursisten lezend, krijg je al een prima beeld van wat 2.0klanten zouden willen: verleid worden, geprikkeld worden, deelnemen, co-creeren, overal aan ruiken, wegwijs gemaakt worden, voorgelicht worden, aanbevelingen krijgen, uitwisselen ... en ga zo maar door. Nu is het de kunst om niet je dagelijkse dienstverlening klakkeloos een digitaal jasje te geven, maar om te kijken wat die omschreven kale kern van je bibliotheekwerk kan betekenen in 2.0werelden en wat 2.0 werelden kunnen betekenen voor je kern. Want die 2.0klanten zijn inmiddels het grootste deel van de maatschappij. Als je daar eenmaal uit bent, kun je pas terugkeren naar je fysieke dienstverlening en kijk je wat je daarvan kunt en wilt behouden. Dat lef wordt in deze tijd gevraagd.

Een oude bibliotheekwerkwijze zou bijvoorbeeld zijn (en dat hoor je nog veel in bibliotheekland) om nu een enkele 2.0toepassing te kiezen en daar helemaal voor te gaan, dat goed te doen. Maar de wereld van web2.0 verandert razendsnel, is uiterst trendgevoelig, dus dan loop je zo weer achter. Ik herken in Cohens werk iets van wat ik met goodwillguerillas op internet bedoelde. Veel prikkelacties met een hoge herkenbaarheidsfactor en aan te passen aan (toe te passen op) elke nieuw ontwikkeling. Flexibel teams die projectmatig met web 2.0 aan de slag gaan, cocreerend met klanten en inspirerend vanuit het hele bibliotheekwerk (en er naar toe).Waarbij we gebruik maken van elkaars expertise (die vanuit 23dingen in de praktijk doorontwikkeld wordt). Dan kan er iets ontstaan wat ik werkelijk bibliotheek 2.0 durf te noemen.

DING 21

Spookie lijkt gezien de afbeelding het Aquabrowsen niet erg serieus te nemen. Dat is helaas grotendeels waar. En gezien mijn eerdere stekelige opmerkingen met betrekking tot de BICAT-catalogus is er op dit punt ook wel wat stoom uit Spookies oren te verwachten. Zijn er voordelen? Ja, de aankleding is wat uitnodigender en er zijn wat meer (maar nog steeds lang niet voldoende) zoekmogelijkheden. Maar hoe is het mogelijk dat met al deze 2.0-vindingen het maar niet lukt om er bij het ontwikkelen eens een klant voor te zetten met wat zoektermen en te kijken wat er gebeurt!!! Spookie blijft er op laseren. Dus maar eens een praktisch voorbeeld met hemzelf als proeftribble.

Ik schuif aan bij de Aquabrowser van Bibliotheek Amsterdam. Ik wil weten wat ze van Eric Lustbader hebben, een favoriete auteur van Spookie. Ik tik zijn naam in. Aangezien deze auteur soms op zijn boeken ook als Eric van Lustbader vermeldt staat, wist BICAT daar zich geen raad mee, maar Aquabrowser begrijpt gelukkig wel dat het om dezelfde collectie werken gaat. Aan de linkerkant verschijnt een ludiek bedoeld associatief spinsel dat met voornamelijk idiote en volstrekt willekeurige verwijzingen komt. Zelf ben ik dol op associeren en op die manier van het ene product en het ene medium naar het andere te springen. Dat is echt mijn manier van denken. Maar als ik deze naam intik is het toch ridicuul te veronderstellen dat ik bijvoorbeeld over andere Erics ook iets wil weten (of over Jan Vayne via het tussenvoegsel 'van'). En als je dat toch veronderstelt lijkt me op dit moment Eric Cantona (associatie via banksystemen) een stuk relevanter dan de stripfiguur Eric de Noorman (die serieus verschijnt). (Als ik ditzelfde met onderwerpen doe, komt er iets meer interessants uit, maar nog steeds ongeveer 30 % waar ik in principe iets mee zou kunnen en 70% bagger - zoals eerlijk gezegd natuurlijk bij veel op web 2.0 ).
Lustbader staat bekend om zijn series, dus ik klik even in de rechterkantlijn op serie om een overzicht te krijgen (met enige hoop op verbetering, want BICAT maakt een ongelooflijke rotzooi van series). Ik krijg de vermelding van deel 4 uit de Bourne saga en 3 delen uit de Pearl saga. Waar zijn de andere Bourne delen, de Nicholas Linear serie, de volledige Pearl saga, de Drakenreeks? Dit is toch om te janken? Ik ben meteen weg als klant en zoek wel een serieuze boekwinkelcatalogus op.

Natuurlijk heeft dit met input te maken (en ik weet ook niet waarom daar altijd alleen in de goot geraakte Ferengi voor in aanmerking komen). En ik ben het ook eens dat zeker met de nieuwe media je niet moet wachten tot alles perfect is voordat je er iets in ontwikkelt, dan ben je te laat. Maar die bewering vooronderstelt wel dat je ongeveer 70% op orde hebt en bereid bent de rest al doende te leren en naar de praktijk aan te passen. Op die laatste punten moet de knop echt om. Nu ga je je fiets aanpassen aan de lichtsnelheid, terwijl je weet dat je door poreuze banden nog steeds om de vijf minuten bij moet pompen.

WORLDCAT is niet veel beter, met iets aardigere zoekmethoden, maar een aankleding die in een ziekenhuis moet zijn bedacht. Presentatie is zo belangrijk en op web 2.0 vooral in beeldende zin; mensen moeten zich ook op een webpagina thuisvoelen. (Hand in eigen boezem stekend zijn blogs als van Raven en La Jeunesse dan ook geslaagder dan die van Spookie, al kletst die wel lekker). En als Spookie ter vergelijking opnieuw Eric Lustbader intikt, blijken diens boeken ineens samen met Robert Ludlum geschreven (hij is alleen verder gegaan met diens karakter Jason Bourne) en nog een paar fictieve samenwerkingspartners. Hopen dat scholieren dat niet in hun werkstukken over gaan nemen. Bovendien hebben de grote F hier volledigheid betracht waardoor ik door 463 resultaten mag scrollen om een compleet overzicht te krijgen.

En het wemelt op web 2.0 van uitstekende zoekmethoden en catalogi, de voorbeelden liggen echt voor het oprapen (ga Flickr maar eens door).

Uithuilen en opnieuw beginnen.C-Wise is wel een aardige stap in richtingen als My Discoveries en LibraryThing. Als we maar niet achterover gaan leunen, maar de ontwikkelingen volgen, want er is nog veel aan te doen. Engage!

dinsdag 7 december 2010

DING 20

Gaat het Spookie dan op de valreep nog lukken om ergens kort iets over te zeggen? Want online muziek beluisteren in een social network is gewoon erg leuk. En voor de bibliotheek betekent het eenvoudigweg je cd-collectie opdoeken en met zijn allen nog een tijdje tandenknarsen over het feit dat we zelf niet landelijk dan wel internationaal een service als last.fm of spotify hebben opgezet. Zou ook een bibliotheekding moeten zijn. Nu kunnen we alleen nog helderheid verschaffen in de verschillende keuzes. Beter een goede gids dan een verlopen conservator.

Persoonlijk vindt Spookie de zorg die aan de uitvoering van een product is besteed ook van waarde (websites als FeelGoodies begrijpen dat ). Ik schaf dan ook nog steeds cd's aan en geniet er van ze in handen te hebben, maar gebruik de sites die via streaming werken om impressies te krijgen en ideeen op te doen. Al ben ik het met Nico Dijkshoorn eens dat er wel iets aan verrassing verloren gaat en het moeite doen om iets te pakken te krijgen ook zijn eigen charme heeft.

Last.fm en Spotify kende ik van naam en faam, maar Grooveshark was nieuw (via 23dingen kwam ik in tegenstelling tot een medecursist wel makkelijk in de eerste, maar had Spotify ineens moeite om een aantal geselecteerde nummers beschikbaar te krijgen; dit wisselt dus nog flink - zo kon Ajeto niet goed in Grooveshark komen, maar had ik vandaag geen enkel probleem) . Grooveshark werkt in mijn korte kennismaking meer met gegevens dan met beeldend materiaal en dat trekt mij meteen minder aan (weer die verpakking).

Voor beginners vind ik ze overigens geen van allen direct makkelijk toegankelijk. Zie mijn tips in mijn blogbericht Alle Wizkids opsluiten. Maar als je eenmaal wat gepuzzeld hebt, maak je het je wel eigen. En vervelend genoeg kwamen zelfs de meest obscure bands die ik inklopte overal zomaar boven drijven.

DING 19

Reallive Connections (RC) is 'the new thing' (je hoort het bij Puntoren voor het eerst). Het is een soort augmented reality waarbij je echte mensen van vlees en bloed ontmoet om in direct fullzintuiglijk contact ervaringen uit te wisselen. Natuurlijk is dat even eng in het begin, maar het voegt echt iets toe aan je digitale experience. (Het is overigens verstandig om dat niet meteen met honderd genodigden tegelijk te doen, dit is echt een ander medium).

Alle gekheid op een stickje - Spooky zul je voorlopig niet op Hyves, Facebook of vergelijkbare sites vinden. Leuke mogelijkheden en het wereldwijde aspect spreekt aan, maar ik besteed mijn tijd liever aan werkelijke contacten en heb het daar op een prettige manier druk genoeg mee. Gewoon een persoonlijke keus (bij de author optie van LibraryThing die ik op zich leuk vind, zit ook een mogelijkheid om als auteursgroep info uit te wisselen, maar ik geniet meer van de levendige auteursbijeenkomsten die ik via mijn uitgever aangeboden krijg en spreek graag individueel af met andere auteurs).

Als eerder gezegd heb ik wel flink moeite met de terminologie. Mensen waar je alleen maar informatie mee uitwisselt zijn niet je vrienden, hooguit kennissen of connecties. Ook iemand die in levende lijve een paar keer bij je langs komt is niet meteen een vriend. Dat lijkt een flauwe open deur, maar recent onderzoek heeft uitgewezen dat dergelijk structureel taalgebruik, of we het nu direct menen of niet, wel degelijk ons wereldbeeld en onze denkwijze beinvloedt. Het lijkt toch een soort van wish fullfillment (de Engelse termen druipen van je tong als je een tijdje 23dingt). Grappig is wat dat betreft het netwerk van bibliothecarissen die toekomstgericht denken. Zodra je je aanmeldt, ben je er dus een, hoef je verder niets aan te doen (self fullfilling membership?).



Nuttig en hoog tijd lijkt me de ontwikkeling van opensource social networking waarbij je voor de verschillende netwerken maar 1 keer hoeft in te loggen, 1 keer je gegevens in te voeren (OpenSocial OpenID). Niet alleen is het nu elke keer een gedoe, maar ik merk als 23dinger dat ik ook ongeduldig wordt en de voorwaarden voor deelname niet meer check. Zal wel goed zijn, geef me toegang. Daar schuilt een veiligheidsrisico.

Ik vraag mij af of wij naast onze website onze virtuele aantrekkelijkheid als bibliotheken niet wat overschatten door bijvoorbeeld meteen een Hyves site te willen beginnen. Laten we eerst eens in de reactiesfeer actief zijn en gerichte prikkelacties opzetten. Bibliotheekmedewerkers als goodwillguerilla's in de jungles van social networking. Daarnaast moeten we ook voor onze website eens kijken hoe verschillende sites op dit terrein zich presenteren. Er is nog veel te leren. Neem nou de digitale schoenzetactie met chicklitpakket van Dizzie.nl of de via de site op te lossen moordmysteries van misdaadschrijvers. Be inspired, be very inspired!

maandag 6 december 2010

Anne en Max in 23dingenland

Vanuit de experience-economy naar een digitale strategie. Oftewel hoe kunnen we met de inspiratie vanuit o.a. 23dingen praktisch en met een gezonde basis aan de slag in Bibliotheek Kennemerwaard? Een week geleden stuurde worskshopleider Albert Boswijk ons als deelnemers in groepjes uiteen om tijdens de pauze de (eet)gelegenheid aan te grijpen om de waardepropositie van een lunchrestaurant te onderzoeken en te kijken hoe het personeel die uitdraagt. Klinkt saai? Niet als je bij Anne en Max in Alkmaar naar binnen gaat (met mede 23dingers Hanneke en Jos).

Bij binnenkomst geven wij aan via Bibliotheek Kennemerwaard gereserveerd te hebben. De juffrouw achter de kassa kijkt de halflege zaal rond en zegt dat haar niets van een reservering bekend is. Sterker nog, na enig napluizen blijkt dat ook helemaal niet te kunnen, want zij reserveren nooit voor onder de acht personen. Uitonzeduimzuigers zijn wij en duidelijk betrapt bij het euvele voornemen op slinkse wijze een tafeltje te willen bemachtigen in deze prestigieuze halflege gelegenheid.

Bij genade van een serveerster krijgen we toch een plek. Of we vast iets willen drinken? "Karnemelk", oppert Hanneke en dat is natuurlijk een erg domme opmerking in een lunchrestaurant. Zo kijkt tenminste de serveerster terwijl ze "hebben we niet" zegt. De volgende blik maakt duidelijk dat een intelligenter voorstel verwacht wordt.

Er ligt maar een menukaart. Als we vragen om een apart exemplaar per persoon is daar natuurlijk niet op gerekend en krijgen we te horen dat er wel meer onder de tijdschriften liggen, iets verderop. We wisselen geamuseerde fronsen uit. Dit moet in scene gezet zijn. Straks komt de cursusleider natuurlijk met brede glimlach binnenzeilen om de beelden met onze reacties terug te spelen. Ik kijk of ik Wendy van Dijk in de serveerster herken.

Toch maar iets bestellen, je weet nooit of het wat oplevert. "Blauwe kaas," leest Hanneke dapper uit het menu. "Die is op," luidt het antwoord voor de ongelukkige. Weer niet slim om te veronderstellen dat je alles dat op het menu staat zomaar kunt krijgen.We bestellen alle drie een bocaccio met verschillend beleg. Verrassend snel is de serveerster terug. Er zijn nog maar twee bocaccio's meldt zij - of het heel erg is als een van ons het beleg op een ander broodje krijgt. Er staan drie soorten bocaccio standaard op het menu, maar kennelijk was vandaag de dag van alleen beleg inkopen of is net de fanclub van AC Milan bij AZ op bezoek geweest die hier collectief zich rondgevreten hebben aan de exclusieve broodjes.

Inmiddels zijn de drankjes gearriveerd, maar Jos heeft geen melk of suiker bij zijn koffie. In de omtrek is ook niets te bekennen (nog even onder de tijdschriften gekeken). Hij vraagt vriendelijk of hij die nog kan krijgen. De meligheid slaat toe en we zitten te hikken van de lach. "Uiteraard," antwoordt de serveerster met een stralende glimlach. Oplettende lezertjes zullen inmiddels begrepen hebben dat het erg ondoordacht was van Jos om alleen naar de mogelijkheid te informeren. Er gebeurt dan ook verder niets. De normaal zo goed geluimde coach stuurt de serveerster nu een blik die een volwassen boom geveld zou hebben en dat levert in ieder geval de suiker op. Bij een tweede rondgang ook de melk.

Natuurlijk is de koffie inmiddels lauw, maar ze heeft ook goed nieuws: er is toch nog een derde bocaccio gevonden. Prettig als dat nieuws is, zitten we even later toch naar elkaars borden te turen of we er achter kunnen komen wie van ons de derde bocaccio heeft gekregen die 'nog ergens gevonden' is.

Aan de waardepropositie zijn we niet toegekomen. Die doet er namelijk volstrekt niet toe als je personeel direct weggelopen is uit Fawlty Towers. Gelachen hebben we wel, maar het kostte Albert enige moeite ons ervan te overtuigen dat het allemaal echt geen doorgestoken kaart was.

DING 18

Eindelijk is Spookie geen omgevallen boekenkast meer, want dat slaat niet langer ergens op in de digitale wereld. Virtueel opgetrokken is http://www.librarything.nl/home/spookiespock de plaats om te zijn (place to be), lieve lezers. Daar heeft Spookie een reeks van 10 jeugdsentimenten (gelezen rond zijn twaalfde jaar) opgesteld die hij nog steeds met plezier ter hand neemt. Als bibliotheken kunnen wij klanten ook prikkelen om bijvoorbeeld op LibraryThing of via C-Wise eens een aantal favorieten uit een specifieke tijdsperiode naar voren te halen waar we dan ook fysiek in de bibliotheek aandacht aan besteden. Op de website kunnen we daar verslag van doen. Dit is natuurlijk een heerlijk speeltje (zo zag Spookie dat Aragorn de auteur Robert McGammon aangeraden kreeg, die waarschijnlijk vrijwel niemand meer kent (ooit net zo groot als King of Koontz), maar waar hij vrijwel alles van verslonden heeft - de interactie maakt het tot een leesfeest). Fijn verslavend.


Wat kunnen wij er als bibliotheek mee? We hebben nu toch C-Wise? Eerlijk gezegd is Spookie een beetje geaggraveerd dat iets als C-Wise ontwikkeld is, dat minder mogelijkheden heeft (en na een eerste indruk een beetje truttig overkomt - aiaiai, groot risico dat Spookie nu McSlasaus weer over zich heen krijgt) terwijl er al koppelingen als LibraryThing for Libraries bestaan en de catalagus zelf nog steeds inhoudelijk en kwa zoekmogelijkheden een beschamende vertoning kan worden genoemd. Maar het is gebeurd en nu we er mee werken ziet Spookie vooral mogelijkheden in ontwikkelingen als Library Anywhere waar nog maar 40 bibliotheken wereldwijd aan deelnemen. Lekker via je iPhone alle bibliotheekhandelingen kunnen verrichten.

En als wij ons als informatiebemiddelaars en leesbevorderaars serieus nemen, zorgen we er voor dat er niet alleen een makkelijke koppeling is naar alle LibraryThingige sites vanaf onze website, maar dat we het fenomeen ook promoten, de verschillende benaderingen bespreken, klanten er in adviseren en er zelf actief op aanwezig zijn.

Als auteur ben ik overigens blij met de auteurspagina. Erg nuttig om zelf je gegevens aan te kunnen dragen en verspreiden. Early reviews en gratis exemplaren voor wie je boek willen bespreken zijn daarbij uitstekende tools. Daar ga ik zeker op inspringen.