Anne en Max in 23dingenland

Vanuit de experience-economy naar een digitale strategie. Oftewel hoe kunnen we met de inspiratie vanuit o.a. 23dingen praktisch en met een gezonde basis aan de slag in Bibliotheek Kennemerwaard? Een week geleden stuurde worskshopleider Albert Boswijk ons als deelnemers in groepjes uiteen om tijdens de pauze de (eet)gelegenheid aan te grijpen om de waardepropositie van een lunchrestaurant te onderzoeken en te kijken hoe het personeel die uitdraagt. Klinkt saai? Niet als je bij Anne en Max in Alkmaar naar binnen gaat (met mede 23dingers Hanneke en Jos).

Bij binnenkomst geven wij aan via Bibliotheek Kennemerwaard gereserveerd te hebben. De juffrouw achter de kassa kijkt de halflege zaal rond en zegt dat haar niets van een reservering bekend is. Sterker nog, na enig napluizen blijkt dat ook helemaal niet te kunnen, want zij reserveren nooit voor onder de acht personen. Uitonzeduimzuigers zijn wij en duidelijk betrapt bij het euvele voornemen op slinkse wijze een tafeltje te willen bemachtigen in deze prestigieuze halflege gelegenheid.

Bij genade van een serveerster krijgen we toch een plek. Of we vast iets willen drinken? "Karnemelk", oppert Hanneke en dat is natuurlijk een erg domme opmerking in een lunchrestaurant. Zo kijkt tenminste de serveerster terwijl ze "hebben we niet" zegt. De volgende blik maakt duidelijk dat een intelligenter voorstel verwacht wordt.

Er ligt maar een menukaart. Als we vragen om een apart exemplaar per persoon is daar natuurlijk niet op gerekend en krijgen we te horen dat er wel meer onder de tijdschriften liggen, iets verderop. We wisselen geamuseerde fronsen uit. Dit moet in scene gezet zijn. Straks komt de cursusleider natuurlijk met brede glimlach binnenzeilen om de beelden met onze reacties terug te spelen. Ik kijk of ik Wendy van Dijk in de serveerster herken.

Toch maar iets bestellen, je weet nooit of het wat oplevert. "Blauwe kaas," leest Hanneke dapper uit het menu. "Die is op," luidt het antwoord voor de ongelukkige. Weer niet slim om te veronderstellen dat je alles dat op het menu staat zomaar kunt krijgen.We bestellen alle drie een bocaccio met verschillend beleg. Verrassend snel is de serveerster terug. Er zijn nog maar twee bocaccio's meldt zij - of het heel erg is als een van ons het beleg op een ander broodje krijgt. Er staan drie soorten bocaccio standaard op het menu, maar kennelijk was vandaag de dag van alleen beleg inkopen of is net de fanclub van AC Milan bij AZ op bezoek geweest die hier collectief zich rondgevreten hebben aan de exclusieve broodjes.

Inmiddels zijn de drankjes gearriveerd, maar Jos heeft geen melk of suiker bij zijn koffie. In de omtrek is ook niets te bekennen (nog even onder de tijdschriften gekeken). Hij vraagt vriendelijk of hij die nog kan krijgen. De meligheid slaat toe en we zitten te hikken van de lach. "Uiteraard," antwoordt de serveerster met een stralende glimlach. Oplettende lezertjes zullen inmiddels begrepen hebben dat het erg ondoordacht was van Jos om alleen naar de mogelijkheid te informeren. Er gebeurt dan ook verder niets. De normaal zo goed geluimde coach stuurt de serveerster nu een blik die een volwassen boom geveld zou hebben en dat levert in ieder geval de suiker op. Bij een tweede rondgang ook de melk.

Natuurlijk is de koffie inmiddels lauw, maar ze heeft ook goed nieuws: er is toch nog een derde bocaccio gevonden. Prettig als dat nieuws is, zitten we even later toch naar elkaars borden te turen of we er achter kunnen komen wie van ons de derde bocaccio heeft gekregen die 'nog ergens gevonden' is.

Aan de waardepropositie zijn we niet toegekomen. Die doet er namelijk volstrekt niet toe als je personeel direct weggelopen is uit Fawlty Towers. Gelachen hebben we wel, maar het kostte Albert enige moeite ons ervan te overtuigen dat het allemaal echt geen doorgestoken kaart was.