DING 22

Laura Cohens manifesto is balsem voor de ziel. Het doet me denken aan het manifest van Oriah Mountain Dreamer dat ik ooit onder de titel 'de uitdaging' in handen kreeg. Later heeft ze het uitgewerkt tot het boek Reis naar het binnenste van de ziel; op weg naar een nieuw leven. In 1 ruk geschreven uit frustratie, na weer een feestlang over niets gepraat te hebben, begint het als volgt: "Het interesseert me niet wat voor werk je hebt. Ik wil weten wat je verlangens zijn en of je durft te dromen over dat waar je hart naar hunkert ..." Het is een van de mooiste hartekreten die ik gehoord heb en juist in deze tijd van web 2.0 toepassingen weer volledig actueel. Cohen heeft het vergelijkbaar over een uitdaging en over een andere manier van denken, een verandering van onze houding. Ik kende dit manifest niet, maar als je mijn weblog gevolgd hebt, zul je begrijpen dat ik me er helemaal in kan vinden (inclusief het gevaar van technolust). De overige artikelen zijn hier uitvloeisels van, waarbij de Spookie Spocknorm (wie kent hem nog) nogal eens overtreden wordt.

Spookies visie op bibliotheek 2.0 mag zowel genuanceerd als ongenuanceerd uit zijn hele blogbeleving bekend zijn (scroll het er nog eens op na). Maar de essentie komt op het volgende neer:

Durf eens alles los te laten tot op de pure kern van het bibliotheekwerk (de kern die het enige is dat heilig mag zijn). Waar ben je nu? Wie ben je nu? Je bent bij leesbevordering en het stimuleren van het vrije verkeer van informatie. That's it. Jij bent als bibliotheekmedewerker een leesbevorderaar en informatiebemiddelaar pur sang. En als het goed is kun je dat in elke omgeving zijn. De enige manier om echt in bibliotheek 2.0 terecht te komen, is om die kern te koesteren en daarnaast, zoals bij 23dingen, onbevangen web 2.0 te ervaren - je erin te gooien en kijken wat blijft kleven. Dwars door de blogs van medecursisten lezend, krijg je al een prima beeld van wat 2.0klanten zouden willen: verleid worden, geprikkeld worden, deelnemen, co-creeren, overal aan ruiken, wegwijs gemaakt worden, voorgelicht worden, aanbevelingen krijgen, uitwisselen ... en ga zo maar door. Nu is het de kunst om niet je dagelijkse dienstverlening klakkeloos een digitaal jasje te geven, maar om te kijken wat die omschreven kale kern van je bibliotheekwerk kan betekenen in 2.0werelden en wat 2.0 werelden kunnen betekenen voor je kern. Want die 2.0klanten zijn inmiddels het grootste deel van de maatschappij. Als je daar eenmaal uit bent, kun je pas terugkeren naar je fysieke dienstverlening en kijk je wat je daarvan kunt en wilt behouden. Dat lef wordt in deze tijd gevraagd.

Een oude bibliotheekwerkwijze zou bijvoorbeeld zijn (en dat hoor je nog veel in bibliotheekland) om nu een enkele 2.0toepassing te kiezen en daar helemaal voor te gaan, dat goed te doen. Maar de wereld van web2.0 verandert razendsnel, is uiterst trendgevoelig, dus dan loop je zo weer achter. Ik herken in Cohens werk iets van wat ik met goodwillguerillas op internet bedoelde. Veel prikkelacties met een hoge herkenbaarheidsfactor en aan te passen aan (toe te passen op) elke nieuw ontwikkeling. Flexibel teams die projectmatig met web 2.0 aan de slag gaan, cocreerend met klanten en inspirerend vanuit het hele bibliotheekwerk (en er naar toe).Waarbij we gebruik maken van elkaars expertise (die vanuit 23dingen in de praktijk doorontwikkeld wordt). Dan kan er iets ontstaan wat ik werkelijk bibliotheek 2.0 durf te noemen.