Copyright is er natuurlijk in principe om te beschermen, maar het doet daarbij twee dingen waar Spookie redelijk allergisch voor is: het zegt 'van mij en van niemand anders' en het verbiedt.
De incataal quechua heeft geen bezittelijk voornaamwoord en als dat zo is, kijk je anders tegen de wereld aan. Mijn huis wordt dan het huis dat bij mij is of het huis waar ik bij ben. Zelfs voor bevrijdingsdagmarkten halen wij Nederlanders het massaal in ons hoofd om met tape BEZET op plekken te zetten die kennelijk omdat wij er het eerst waren de volgende dag van ons zijn. Commercie is ook vaak belangrijker dan dat velen van iets op de hoogte kunnen worden gesteld. In de fitnessbranche waarin ik werkzaam ben geweest wordt bijv. als je iets nieuws hebt bedacht dit zo snel mogelijk vastgelegd zodat anderen het alleen kunnen gebruiken als ze bij jou een cursus heben gevolgd en dat ook elk jaar blijven doen (kassa). Maar is het niet veel belangrijker dat mensen over de hele wereld makkelijk aan de slag kunnen met iets wat jij hebt mogen ontdekken? Waarbij het wel fijn is dat ze het op hun beurt niet toeeigenen, maar degene erkennen die hen in staat heeft gesteld om die oefeningen verder te verspreiden en/of te bewerken. Spookie vindt Creative Commons een stap in de goede richting.
Verbieden is iets wat we ook te pas en te onpas als oplossing uit de kast trekken. Als filmliefhebber wordt ik er, om met iets kleins te komen, nogal eens gek van. Hoeveel uur zal ik thuis voor de dvd-speler niet verplicht hebben gekeken naar alles wat ik niet mag (je kunt niet meteen naar menu), vaak met een extra waarschuwend filmpje, voor ik mag gaan kijken (en dan krijg je ook nog het verhaal dat de opmerkingen van de acteurs niet die van de filmmaatschappij weerspiegelen ...etc.- waar zijn we mee bezig- wat een angst). Laatst zag ik op de dvd van de tv-serie Warehouse 13 eindelijk eens een alternatief. De kijker werd aan het begin bedankt voor het aanschaffen van deze film, waarmee hij het werk van de makers steunt. Een veel betere insteek en initiatieven als Creative Commons gaan daar mee verder. Aan het eind van zijn lezing noemt Lawrence Lessig dit terecht The Age of Prohibition.
Zelfs zonder web 2.0 vindt Spookie al dat er iets aan zou moeten gebeuren, laat staan binnen die nieuwe context. Kijk eens naar het afschrikwekkende woud dat Paul Gorrisen tevoorschijn tovert als je binnen de huidige bepalingen creatief aan de slag wilt op web 2.0. Opvallend vond ik hoeveel foto's per willekeurig trefwoord nu al via Creative Commons beschikbaar worden gesteld. Erg bemoedigend. Bronvermelding blijft wel belangrijk, maar meer uit respect voor degene die de oorspronkelijke creatieve inval had en om het makkelijk te maken om met diegene contact te leggen (of in ieder geval te kunnen traceren waar het vandaan komt). Meer dan de naam van diegene en de titel van het betreffende werk zou van Spookie overigens niet hoeven in het dagelijks gebruik.
Ik ben zelf schrijver en in mijn boeken staat ook de dikke c van copyright vermeld. Maar ik ga nu wel met de uitgever praten over de mogelijkheden van Creative Commons, die ik voorheen niet kende.
Goed stuk weer Spock!
BeantwoordenVerwijderen