DING 9 - Deel 1: Blingbling

Goed dat in de suggesties voor onderwerpen naar een bespreking van web 2.0 toe de toepasbaarheid (in dit geval voor bibliotheken) centraal wordt gesteld. Ik heb er bij Ding 8 al een voorbeeld van gegeven. Het lijkt me bijvoorbeeld ook fantastisch als zoveel mogelijk medewerkers als onderdeel van het werk een weblog maken en bijhouden rond een eigen specialisatie, waar makkelijk naar verwezen kan worden. Samengesteld als een facettenoog levert dit zowel de persoonlijke touch als de professionele benadering, waar klanten behoefte aan hebben. Het kan een onderlinge sport worden om zoveel mogelijk volgers te krijgen.
Maar de toepasbaarheid van de sociale media wordt gemakkelijk uit het oog verloren. Het blinkt allemaal zo mooi (look at all the prrrrretty lights), maar wat voegt het toe, wat wil je er mee? Voor dat je het weet is het middel het doel geworden en blog of twitter je om er bij te horen of alleen maar omdat het er allemaal zo leuk en verleidelijk uitziet. De terminologie verraadt dit al gauw. Het geeft kennelijk status om zoveel mogelijk web 2.0 toepassingen in een zin te gooien. Ik ben net begonnen en kan het nu al. Vanochtend stond er een artikel in de krant over de presentatie van de nieuwe Windows Phone van Mocrosoft. Bij aanschaf kan ik meteen zeggen dat ik een Windows Phone 7 heb met het gemak dat in de nieuwe functiemap People Hub Twitter en Facebook zijn geintegreerd. Oooooh. Ik wil hierbij de Spookiespocknorm van drie instellen. Het maximale aantal web 2.0 termen in een enkele zin van een gewone conversatie is dan drie. Zodra je daarboven uitkomt heb je hard een koude douche nodig. Per toegevoegde zin trek je een punt van de norm af. In twee zinnen gebruik je dan in totaal niet meer dan vijf indrukwekkende termen, in drie niet meer dan zeven enzovoorts. Bij overtreding geef je iemand als reactie alleen maar: Blingbling. Laat het daar bij.
Een hulpmiddel begint vaak als speeltje en daar is niets mis mee. Integendeel, het stimuleert je om er mee aan de slag te gaan. Maar op een gegeven moment ontgroei je die fase. Een kennis van mij liep jaren terug op zijn auto af en klikte op de toen nieuwe vinding van de afstandsbediening waarop meteen de lichten aanflitsten ondersteund door een grappig geluidje. Hij grinnikte even in zichzelf om dit effect. Toen ik hem vroeg  wanneer hij de auto had aangeschaft. luidde het antwoord: twee jaar geleden. Twee jaar???? En iedere keer dat hij in zijn auto wil stappen, wat minimaal drie keer per dag is,vertoont hij dat lachje? The mind boggles. Je hoort de grote leegte gapen. Blingbling.
Wat betekent het in werkelijkheid? De termen zelf zijn vaak al verdacht - volgers op je blog, vrienden op hyves. Maar je hebt het alleen over mensen die wel eens op iets van je willen reageren. En je kunt ze tegenwoordig gewoon kopen met vaste prijzen voor het aantal volgers dat je wilt hebben - ook via web 2.0. Het betekent niets en nada als het niet ergens over gaat of ergens bij helpt. Een wijze programmeur zei ooit tegen me over de toepassingen: "het zijn allemaal hamers - enorm handig als je weet wat je in elkaar wilt zetten - maar meer ook niet; vergeet dat nooit".  En laten we eerlijk zijn, hoe handig een hamer ook kan zijn, het is toch erg merkwaardig om het ding dag en nacht op zak te hebben. Maar daarover in deel 2 meer .... (dit is een teaser, bij de weg).
Web 2.0 heeft fantastische mogelijkheden, maar laten we er ook weer niet interessanter over doen dan het is. Het lijkt mij nuttig als iedereen een basiscursus 23 dingen zou volgen, om te genieten van wat er allemaal kan, het samen ook weer te kunnen relativeren, te kijken naar wat je er mee zou willen en de gevaren te onderkennen (als je bij erg priveeje foto's op flickr per ongeluk op algemeen toegankelijk klikt, kunnen er bijvoorbeeld wel eens grote konsekwenties aan vastzitten). Live long with blogger.